Na aankomst van de boot nemen we eerst een kopje koffie. Waarom is de koffie in Italie altijd zo goed, terwijl die in Frankrijk vaak zo’n bedenkelijke kwaliteit heeft? Ik denk aan die vakantie in Frankrijk, vele jaren geleden, toen mijn moeder erg verlangde naar een shot caffeine en de mevrouw in de plaatselijke bar niet veel meer kon produceren dan een opgewarmd kopje van de koffie die ’s morgens gezet was. Er is sindsdien in Frankrijk wel iets veranderd, maar niet veel.
Van Cadenabbia gaan we via de Villa Collina - waar Konrad Adenauer in de zomers pleegde te verblijven - naar de „Greenway”. Deze groene weg is een wandelpad dat loopt van Cadenabbia naar Colonno, deels langs het Como meer en deels door de heuvels. Onze intentie is om 2/3 van het pad te lopen, van Cadenabbia naar Lenno.
Mijn herinneringen aan de Greenway waren niet zo positief - als je langs het meer loopt, loop je ook langs een drukke autoweg - maar ik was vergeten dat er in de winter veel minder auto’s rijden. Daardoor is de Greenway nu een zeer aangename ervaring. Dat komt natuurlijk ook in hoge mate door de strakblauwe hemel en de zon, die wij steeds stralend tegemoet lopen.
Aan het meer komen we langs schitterende villas - o.a. de Villa Carlotta, la Quiete - langs fraaie parkjes en langs statige zitbanken, waar het goed toeven is. Op het stuk door de heuvels zien we o.a. een verzameling kerststallen en een kerk met een terras dat een magnifiek uitzicht biedt op het Como meer. Tijdens de hele wandeling genieten we intens, en we komen superlatieven te kort om ons geluk te beschrijven hier te mogen zijn.
In Lenno strijken we neer bij een bar, waar we ons laven aan pasta, pizza en wijn. En aan een kopje espresso natuurlijk, want daar kan je er in Italie nauwelijks genoeg van drinken.
Omdat we nog anderhalf uur hebben voor de boot vertrekt, maken we een wandeling rond Lenno. We zien nog een aantal fraaie villas, en dicht bij het water maken we onder aanvoering van Pablo mooie foto’s.
We gaan met de snelboot terug naar Bellagio. In de wachtruimte voor het vertrek met de boot praat ik een kwartiertje met een vrouw uit Bellano, die verhaalt over het geluk en het ongeluk dat haar tijdens haar leven ten deel is gevallen. Haar geluk is onder andere haar gezondheid, want met 72 (bijna 73) voelt ze zich nog steeds heel erg fief. Haar ongeluk is dat haar twee zoons - 46 en 47 jaar - nog niet getrouwd zijn en nog geen kinderen hebben, waardoor ze op haar 72ste nog geen oma is. Ze voelt zich wel een beetje oma van de kinderen van de Nederlandse ex-vriendin van haar jongste zoon, die met een andere man drie kinderen heeft gekregen. Ik vind het boeiend om dit soort verhalen te horen.
Thuis maken Pauline en Eveline een heerlijke maaltijd met rollade, broccoli en groene kool. Vooral dit laatste gerecht is een groot succes, en ik luister vol graagte naar het recept. Aan tafel wordt een opvoed-technische kwestie besproken, waar we allen veel van leren.
Na het eten is er nog even tijd voor chillen en kaarten. Pablo doet vandaag niet hieraan mee, want hij wil zijn laatste aanvragen voor Amerikaanse universiteiten afmaken. Dat lukt hem tegen 23h - alle 14 aanvragen zijn nu op tijd de deur uit. Samen met de 4 lopende aanvragen voor Britse universiteiten heeft hij nu dus 18 ijzers in het vuur liggen. Ik ben benieuwd waar hij in september van start zal gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten