Zaterdag 7 januari - Einde

De laatste dag begint met een vroege wekker. We ruimen onze spullen op en maken het huis in orde. De eigenaar geeft ons zonder het huis te zien onze borg terug - volgens Thomas omdat hij allang heeft gemerkt dat we „goed volk” zijn - en dan gaan we naar Civenna, voor een laatste kopje koffie in Bar Sport. 

We rijden naar Malpensa, waar we keurig aankomen één uur voor onze vlucht vertrekt. Zo hebben we nog tijd voor een broodje en een allerlaatste kopje koffie in Italië, en dat geeft Nick weer de mogelijkheid om op de valreep het verschil te ontdekken tussen een ‚espresso’ en een ‚caffe’ (americano). 




We schepen in en komen met een kleine vertraging aan in Amsterdam. Vakantie is fijn, maar thuiskomen van een vakantie is ook heel fijn. Ik ga even naar mijn appartement en dan naar mijn moeder in Bilthoven. 

Ik kijk terug op een heerlijke vakantie. Alles klopte: het huis, het weer, de wandelingen, de koffie, het eten, en bovenal het gezelschap. Ik voel me erg bevoorrecht zulke goede vrienden te hebben. Wat mij betreft gaan we later dit jaar of volgend jaar weer een keer met de La Maziere groep op vakantie. 




Arrivederci!

Vrijdag 6 januari: The sense of an ending

De laatste vakantiedag begint met een cappuccino in Cafe Sport in Civenna. Wat een heerlijke plek is dit toch: de zon schijnt door de ramen, de krantjes liggen op tafel, het personeel is uiterst vriendelijk en de koffie is uitmuntend.

Na thuiskomst ontbijt iedereen zoals het hem/haar uitkomt. Dan gaan we op weg voor onze laatste wandeling; helaas zonder Sara, want die is ziek en blijft thuis.

De tocht begint op de Piano delle Alpe, vlakbij de skiliften. Deze worden in de sneeuwloze periode gebruikt om mountainbikers omhoog te trekken, waarna ze via een speciaal parcours omlaag kunnen rijden.

De zon beschijnt ons pad terwijl we omhoog lopen. Dit gaat makkelijker dan de voorgaande dagen: we zijn duidelijk gewend geraakt aan de fysieke inspanning.

Over een schitterend pad komen we vlakbij de top van de Monte de Primo, op 1610 meter. We hebben een geweldig uitzicht over het Como meer, inclusief Lenno en Bellagio. Nog spectaculairder is het uitzicht over de Alpen: door het goede zicht lijkt alsof we over alle Alpen kunnen kijken, van Frankrijk tot midden Oostenrijk. Echt indrukwekkend!

Daarna gaan we snel terug, want Pablo’s vliegtuig vertrekt om 18h00 van de luchthaven van Bergamo. Thuis douchen we, eten wat, en daarna rijd ik Pablo naar Bergamo. We praten goed in de auto; Pablo vindt dat deze vakantie de beste was ooit met onze groep. Ik denk dat ik het met hem eens ben, want alles klopte: het schitterende huis, het mooie weer, de grootse wandelingen, het heerlijke eten, de goede gesprekken, en bovenal de gezelligheid.

Terwijl ik op en neer rijd naar Bergamo, flaneren Nick, Eveline, Thomas en Pauline nog een laatste keer in Bellagio, waar het weer „spookachtig mooi” is.

Het avondeten is een combinatie van oude restjes en heerlijke laatste inkopen: een mooi stuk vlees, pasta, radicchio, salade. Een notentaart van de plaatselijke bakker maakt alles af.

We lezen nog wat, en de kinderen spelen een laatste spelletje liegen. Dan is het einde nabij: morgen vertrekken we om 8h15 richting Amsterdam.

Donderdag 5 januari: een tocht door de wei en een sfeervol concert

Vandaag sta ik vroeg op en ga met Thomas en Pauline naar Civenna om inkopen voor het ontbijt te doen. Het echte doel van de expeditie is natuurlijk om een kopje koffie te drinken in de plaatselijke 'Bar Sport’, waar het zeer goed toeven is.

In tegenstelling tot vorige vakanties is het ontbijt tijdens deze vakantie niet zo strak georganiseerd: iedereen pakt zelf wat ie lekker vindt, op de tijd die hem/haar het beste uitkomt. Dat werkt eigenlijk best goed.

Na het ontbijt rijden we naar restaurant Chalet Gabriele in Piano Rancio. Daar laten we onze auto’s achter en starten onze wandeling. We lopen eerst over een mooi pad door het donkere en koude bos, maar komen dan op een soort van weide waar de zon volop schijnt en waar het betrekkelijk warm is. We genieten hier van een schitterend uitzicht over het Lago di Lecco.

We komen bij een bergmeertje waar ijs op staat. Dat is een prettige speelvijver! Vervolgens lopen we naar de kam van de berg, waar we worden verrast door een felle koude wind. Brrr, dit is andere koek dan speelse zomerse weides. Snel dalen we af, en in korte tijd kunnen we de koude wind achter ons laten.

Ondertussen hebben we weer een aantal interessante conversaties. Een ervan gaat over de 10 boeken die je mee zou nemen naar het eiland waarnaar je als Napoleon verbannen zou worden [ik: Mémoires d’Hadrien (Yourcenar), Die Welt von Gestern (Zweig), Een verhaal van liefde en duisternis (Oz), Nooit meer slapen (Hermans), Asielzoeker (Grunberg), Se questo e un uomo (Levi), La casa de los espiritus (Allende), Gewassen Vlees (Rosenboom), Essays in Love (De Botton) en waarschijnlijk ook Tussen mes en keel (Meijsing)].

We komen terug bij Chalet Gabriele, waar we gaan lunchen. Het is een polentoteca; ofschoon geen van ons een grote fan is van polenta, kiezen we - de ouders - daarom toch allen voor polenta met een bijgerecht. Na deze maaltijd doet de polenta ons hart echter niet harder kloppen; de Tooc daarentegen, die bij de antipasti zat, was wel bijzonder en lekker.

We gaan naar huis waar we lekker voor de haard gaan zitten. De kinderen spelen kaart (liegen) en de ouders lezen. Nick en ik zijn begonnen in het door Thomas aangeraden boek van Barnes (A sense of ending) en we worden er beide door meegevoerd. Wat is het toch heerlijk om te lezen!

Rond half negen gaan de ouders naar Civenna, waar een Nieuwjaarsconcert is van het Bellagio Festival Orchestra. Er is een grote variëteit aan muziek: Strauss, Verdi, Puccini … De kwaliteit van het orkest is niet bijzonder, maar de sfeer in het zaaltje is super. Grote ster is sopraan Daniele Stigliano, die een zeer warm en krachtig jaren-50 geluid voorbrengt. Schitterend!

Na afloop gaan we naar huis, waar nog even voor de open haard gaan zitten met een dolce en een glas spumante.

Het was weer een schitterende dag!

Woensdag 4 januari: een stoere wandeling rond Lecco en shoppen in Como

Vandaag splitsen we de wegen: de dames gaan shoppen in Como, en de heren maken een stoere wandeling rond Lecco.

Wij (de heren) rijden gezamenlijk met de dames naar Como, en zetten hen daar af in het centrum van de stad, vlakbij de modewinkels. Na een kop cappuccino (en twee kopjes espresso voor Thomas) rijden we met een kleine omweg naar Valmadrera, waar onze wandeling begint.

Ons doel is de beklimming van de Morgello, een berg van ruim 1200 meter hoogte. Dat betekent 1000 meter omhoog klimmen, en dan weer 1000 meter omlaag. Vanaf het begin zetten we de pas er goed in, want we willen voor het donker bij de auto’s terug zijn.

Binnen korte tijd zijn we aardig gestegen en genieten van het fraaie uitzicht over Lecco en het Como meer. Onderweg zien we eerst nog een aantal andere bergwandelaars, maar al snel zijn we zowat alleen in het woeste landschap.

De wandeling is redelijk zwaar, maar wat is het een genot om hier te mogen lopen en klimmen. De zon schijnt, de natuur is bijzonder mooi - we zien o.a. zeer aantrekkelijke gele bloemen -, de uitzichten zijn adembenemend, en de stemming is top.

Met een aantal beperkte stops komen we na 2 uur en 15 minuten onder aan de top van de berg. Daar genieten we in de stralende zon van het enige voedsel dat we bij ons hebben - 10 stroopwafels - en gaan dan omhoog voor de laatste klim.

We komen op een top van 1202 meter, en besluiten dat dit het einde van onze wandeling moet zijn (de echte top ligt waarschijnlijk nog ietsje hoger). We hebben een fantastisch uitzicht richting Lecco, Bellagio en nog verder, en maken daarvan mooie beelden op de gevoelige plaat.

Dan gaan we weer omlaag. Dat is niet makkelijker dan omhoog, maar je wordt er wel minder moe van. Thomas is de snelste, hij bouwt een voorsprong op van ruim 13 minuten (dat is 10 km schaatsen, merkt Nick op). Pablo en ik zijn meer in de achterhoede te vinden, maar „chi va piano, va lontano".

De laatste meters gaan door achtertuinen en langs blaffende honden, en dan arriveren we rond 17h00 bij de auto’s. We rijden naar huis, douchen snel, en melden ons vervolgens voor de borrel in Cafe Centrale, bij de kade in Bellagio, waar de dames net met de boot uit Como zijn aangekomen.

We wisselen onze ervaringen van de dag uit. De dames hebben in Como koffie gedronken, diverse kledingwinkels bezocht, geluncht, en hebben toen tegen vijven de boot naar Bellagio genomen. Wij verhalen over onze bergwandeling, waarschijnlijk de mooiste tocht die we ooit met (leden van) onze groep gelopen hebben.

Na de borrel gaan we naar restaurant Silvio. Daar genieten we van een heerlijke maaltijd met alles erop en eraan. Fijn dat we niet hoeven te koken en af te wassen!

Thuis chillen we nog wat voor de open haard, en gaan dan heerlijk slapen.    

Dinsdag 3 januari: de Greenway van Cadenabbia naar Lenno

Alweer straalt de zon bij het wakker worden. We ontbijten en gaan dan naar Bellagio. Daar nemen we de boot naar Cadenabbia, waar vandaag onze wandeling begint.

Na aankomst van de boot nemen we eerst een kopje koffie. Waarom is de koffie in Italie altijd zo goed, terwijl die in Frankrijk vaak zo’n bedenkelijke kwaliteit heeft? Ik denk aan die vakantie in Frankrijk, vele jaren geleden, toen mijn moeder erg verlangde naar een shot caffeine en de mevrouw in de plaatselijke bar niet veel meer kon produceren dan een opgewarmd kopje van de koffie die ’s morgens gezet was. Er is sindsdien in Frankrijk wel iets veranderd, maar niet veel.

Van Cadenabbia gaan we via de Villa Collina - waar Konrad Adenauer in de zomers pleegde te verblijven - naar de „Greenway”. Deze groene weg is een wandelpad dat loopt van Cadenabbia naar Colonno, deels langs het Como meer en deels door de heuvels. Onze intentie is om 2/3 van het pad te lopen, van Cadenabbia naar Lenno.

Mijn herinneringen aan de Greenway waren niet zo positief - als je langs het meer loopt, loop je ook langs een drukke autoweg - maar ik was vergeten dat er in de winter veel minder auto’s rijden. Daardoor is de Greenway nu een zeer aangename ervaring. Dat komt natuurlijk ook in hoge mate door de strakblauwe hemel en de zon, die wij steeds stralend tegemoet lopen.

Aan het meer komen we langs schitterende villas - o.a. de Villa Carlotta, la Quiete - langs fraaie parkjes en langs statige zitbanken, waar het goed toeven is. Op het stuk door de heuvels zien we o.a. een verzameling kerststallen en een kerk met een terras dat een magnifiek uitzicht biedt op het Como meer. Tijdens de hele wandeling genieten we intens, en we komen superlatieven te kort om ons geluk te beschrijven hier te mogen zijn.  

In Lenno strijken we neer bij een bar, waar we ons laven aan pasta, pizza en wijn. En aan een kopje espresso natuurlijk, want daar kan je er in Italie nauwelijks genoeg van drinken.

Omdat we nog anderhalf uur hebben voor de boot vertrekt, maken we een wandeling rond Lenno. We zien nog een aantal fraaie villas, en dicht bij het water maken we onder aanvoering van Pablo mooie foto’s.

We gaan met de snelboot terug naar Bellagio. In de wachtruimte voor het vertrek met de boot praat ik een kwartiertje met een vrouw uit Bellano, die verhaalt over het geluk en het ongeluk dat haar tijdens haar leven ten deel is gevallen. Haar geluk is onder andere haar gezondheid, want met 72 (bijna 73) voelt ze zich nog steeds heel erg fief. Haar ongeluk is dat haar twee zoons - 46 en 47 jaar - nog niet getrouwd zijn en nog geen kinderen hebben, waardoor ze op haar 72ste nog geen oma is. Ze voelt zich wel een beetje oma van de kinderen van de Nederlandse ex-vriendin van haar jongste zoon, die met een andere man drie kinderen heeft gekregen. Ik vind het boeiend om dit soort verhalen te horen.

Thuis maken Pauline en Eveline een heerlijke maaltijd met rollade, broccoli en groene kool. Vooral dit laatste gerecht is een groot succes, en ik luister vol graagte naar het recept. Aan tafel wordt een opvoed-technische kwestie besproken, waar we allen veel van leren.

Na het eten is er nog even tijd voor chillen en kaarten. Pablo doet vandaag niet hieraan mee, want hij wil zijn laatste aanvragen voor Amerikaanse universiteiten afmaken. Dat lukt hem tegen 23h - alle 14 aanvragen zijn nu op tijd de deur uit. Samen met de 4 lopende aanvragen voor Britse universiteiten heeft hij nu dus 18 ijzers in het vuur liggen. Ik ben benieuwd waar hij in september van start zal gaan.